Bij kerst denk ik vooral aan de vreemde sfeer die er hing bij de geforceerde en aangekondigde aangelegenheden die ik als kind moest bijwonen om toch de gelegenheid te hebben om mijn bloedverwanten ten minste een keer per jaar te zien. Daarnaast waren er de ongepaste cadeaus waar je dan gefaket blij voor moest zijn en de ettelijke indigesties van het proberen verwerken van allerlei decadente maaltijden, vaak geworteld in de marteling en dood van een of andere bedreigde diersoort. Tien jaar geleden schreef ik er een redelijk gepaste komische hymne voor.

op stal jagen

ik doe alsof
de decadentie van eind december
vergeten kan worden
als een cadeau

ik negeer kerst
als een ketter
modder ik aan
als smeltende sneeuw
erger nog
als een engel in de sneeuw gepist
leg ik mezelf in de watten
met wild vlees en warm gebak
dat naar meer smaakt in mijn kruis

kus mijn kerstballen
die op zolder het stof vergaren
bij gebrek aan een geslaagd feest

je kunt als alle lampjes
die denken dat ze sterren zijn
de boom in

Ik kan er nog steeds goed om lachen. De laatste jaren heb ik meer kunnen genieten van authentieke ervaringen van gezelligheid door toevallig bezoek van echte vrienden of het geven van een kerstfeest voor kansarme kinderen in België en India. Dit jaar is het weer allemaal anders aangezien mijn partners ouders langskomen en ik toch weer ga verbinden met mijn eigen familie om wat cirkeltjes rond te maken. Bovendien werd ik nu al geïnterviewd over duurzame kerstcadeaus. Je kan daarover alles lezen hier.
Ik voel dat de idealen die ik al heel mijn leven koester zich stilaan beginnen te verspreiden. De vraag is natuurlijk of we met zijn allen de geboorte van het licht mogen meemaken of dat er ons een eeuwige duisternis te wachten staat? Klimaat wanhoop en economisch culturele crisissen lijken een fatalistisch verhaal af te kondigen. Alan Watts refereerde altijd naar de ‘human error’ van ons bewustzijn op die manier; het geloof dat een soort ‘nietsheid’ ons op een bepaald moment zou overnemen, niet beseffend dat alles leven is, ook sterven, dat alles altijd verandert en dat we altijd alles zijn… Taalkundig is dat wellicht niet eens een correcte zin, maar diep vanbinnen weten we dat het waar is. Alles zal altijd anders zijn. Het is enkel ons vastklampen aan hoe iets geweest is dat het onprettig maakt, laat dat dit jaar mijn geschenk zijn. Prettige Krishna en gelukkige nieuwe zon!